Verdwenen Watermolen
Sterk gebouwd op eiken palen,
stond hier, volgens de annalen
en de oude volksverhalen,
ooit de oude maalderij.
Met haar werf en toebehoren
en techniek als nooit tevoren,
voor het malen van het koren
onder toezicht der abdij.
Zwoegend volk in boerenkielen,
't knarsen van de raderwielen,
ronsels die in nokken vielen
klonken hier in oude tijd.
Wielgeratel op de keien,
het gebonk van 't maalgerei en
paardenhoeven op kasseien,
een en al bedrijvigheid.
Sta je nu, veel eeuwen later,
even stil bij 't zelfde water
dat destijds met luid geklater
kracht gaf aan de molensteen,
resten er van al die dingen
enkel nog herinneringen,
weemoedvolle mijmeringen
en de stilte om je heen.
Reacties op ‘Verdwenen Watermolen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!