Man en paard

Geduldig keek het grote paard
neer op de kale man.
Die had hem net gekeurd zoals
alleen een mens dat kan.

Hij droeg een dikke bril en
had een stok om op te steunen
en als hij diep moest bukken
kon je 'm duidelijk horen kreunen.

Hij keurde 't edele dier zowel
van achter als van voor.
En luisterde soms even via
't schelpje in z'n oor.

Tenslotte keek hij in de bek,
de sterke paardentanden
en klikte met z'n kunstgebit,
dat knelde aan de randen.

Dan wendde hij zich af om
alle lijsten in te vullen.
Het paard moest zichtbaar moeite
doen de lippen niet te krullen.