Vastberaden

De weg die ik vandaag weer bewandelde voelde als een weg over heten kolen.
Een pijnlijk moment en verleden bleef niet verscholen.
Mijn verleden en angsten van nu keek ik diep in de ogen.
Confrontaties die de zuurstof uit mijn lijf weggezogen.

Wilde rennen en hier zo snel mogelijk vandaan maar weet dat ik me angst onder ogen moet komen wil ik verder in mijn proces gaan.

Door afleiding onderweg verdween langzaam het angstige gevoel.
Maar helaas kwam thuis de klap en sta ik recht voor het doel.
Beelden, misselijkheid, doodsangst en verdriet ik kan niks anders doen als incasseren.
En proberen de hardste klappen te verweren.
Proberen te blijven staan en niet boos te worden op mezelf.
Ik was tenslotte pas elf.