Ooit was jij mijn thuis

Woensdag pakte ik de trein naar jou om angst te overwinnen.
Maar welke kant op, waar moest ik beginnen
Met lood in mijn schoenen ging ik op pad
maar mijn voeten werden bij elke stap zwaarder toen ik koers zetten naar de stad.
De stad waar jullie mij zo vaak bedreigde en ongewenst aanraakte
Of jullie je met mijn lichaam in groepsverband vermaakte.
Ik kon het niet en verdween weer zo snel als ik het kon bij jou vandaan.
Om zo snel mogelijk weer op veilige grond te kunnen staan.

Thuis gekomen was ik teleurgesteld en boos.
Dat ik na een paar stappen al het hazenpad koos.

Vandaag pakte ik opnieuw de trein en ditkeer geen hazenpad.
Opnieuw waren mijn voeten zwaar en misschien had ik dit gevecht onderschat.
Met mijn blik op oneindig zet ik opnieuw koers naar de stad
en het leek even of ik alles vergat.
Tot ik plekken passeerde waar jij mij het mes onder me keel had gehouden.
En voelde dat de pijn en angst zich uit mijn lichaam ontvouwde.

Met angst en de gedachten liep ik door.
en het leek even of ik wat gewicht verloor.
Mijn voeten werden minder zwaar
voelde me sterk en onvermoeibaar.
Ik kon deze wandeling aan.
en ben zo een uur dwars door de stad gegaan.
Ik ben trots dat ik deze wandeling heb gemaakt.
Ookal heb ik mezelf flink geraakt.