De oude, verbitterde man
Er was eens een oude, verbitterde man.
Het leven? Nee, hij had er genoeg van.
Hij kon het niet meer aan,
daarom was hij maar op café gegaan.
En daar, bij toeval, ontmoette hij mij,
tegen wie hij het volgende zei:
“Altijd, altijd ben ik alleen.
M’n hart is zwart als gangreenâ€,
zei hij waarschijnlijk al dronken,
in de wanhoop van het leven verzonken.
Maar ik, die nieuwsgierig geworden was
en het leed, verdriet en de pijn in z’n ogen las,
vroeg naar z’n verhaal,
dat hij daarna vertelde in een ontroerende, tranen aanvoerende taal.
“Bij m’n geboorte al was ik helemaal alleen.
Mijn moeder was net zwanger toen m’n vader van de aardbodem verdween.
Mijn moeder was al overleden,
nog voordat m’n ogen hun werk deden.
Ik groeide op zonder vrienden, zonder familie, zonder iemand in m’n buurt, eenzaam en alleen.
Bij niemand was ik welkom, nergens kon ik heen.
Ik leefde op straat, dakloos.
Met niets anders in bezit dan een paar kleren en een doos.
Ik was ongelukkig, droevig en kwaad.
Omdat ik geen eerlijke kansen heb gehad, omdat God me daar lijden laat.
En dan opeens, alsof God me heeft gezien, staat er een beeldschone, rijke dame voor mij.
Zij, ja zij was de ware, zij, ja zij maakte me gelukkig, blijâ€,
zei hij met een glimlach om zijn mond en tranen in z’n ogen,
terwijl z’n woorden me het verhaal in zogen.
“Ja, het was een mooie tijd, de mooiste uit m’n leven.
God had me alles wat ik wou gegeven.
Het lijkt zo wel een sprookje: de arme man met de rijke dame getrouwd.
Een prachtig en zeemzoet verhaal dat zich zo ontvouwt.
Maar nee, geen eind goed al goed,
geen einde prachtig zeemzoet.â€
Zijn verhaal nam een duistere wending,
net zoals z’n blik en stem de duistere kant op ging.
“Er werd bij m'n lieve, oh zo prachtige vrouw een dodelijke kanker vastgesteld,
die haar 1 jaar later al heeft geveld.
De enige van wie ik ooit gehouden heb, de vrouw van m’n dromen
werd me zomaar eventjes afgenomen.
M’n lieve, oh zo prachtige vrouw was heengegaan.
Ik was kwaad op alles en iedereen, kwaad op God, ontredderd, ontdaan.
Zie me hier nou zittenâ€, zei hij, terwijl z’n stem tot niets meer dan een moedeloos gefluister was afgezwakt, “omringd door alles en iedereen,
helemaal alleen.
Ik heb genoeg van al dat lijden,
met heimwee terugverlangend naar beter tijden.
Een einde komt er niet,
terwijl de tijd voorbijschietâ€,
sloot hij zijn emotionele, ontroerende verhaal af, terwijl er 1 enkele traan van hem op de grond viel.
Aldus het verhaal van de oude, verbitterde man met de gebroken ziel.
Ingezonden door
Geplaatst op
23-06-2019
Geef uw waardering
Op basis van 8 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Kanker Liefde Overlijden Verbitterd VerdrietReacties op ‘De oude, verbitterde man’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!