Dat dorp

Een rijtuig ontdaan van alle koeienvacht

Stond daar roestig in die nacht

De versiering met kleipotjes plastieken bloemen

Nooit snoeien zoals herfstbladeren altijd knoeien

Met neef Madan met zijn hertenlach

Zijn nón lá opgezet op zowaar een vrijdag

In dat verlaten dorp waar mensen dachten dat ze nog leefden

Waar patal het voedseloffer was voor de hindi God

En mulo het muildier van een doorweekte dorpszot

Waar vrouwen nog in een van riet geweven kleed zweefden

En geroosterd bloemmeel aan hun kleine handjes kleefden

Waar chrysanten patronen op goedkope paraplu’s overleefden

Boerendochters in het stro hun ontmaagding beleefden

En de zoon van de buren dacht dat hij kon zwemmen

Toen hij het water in een gietijzeren badkuip kon temmen