mijn grijze wereld

wazig wordt mijn wereld
elke dag een beetje meer
waar bos groeide
en bomen bloeiden
raakt nu alles in verweer

hoe het voelde weet ik nog
dat vuurtje in mijn hart
strevend naar het mooie leven
waar iedereen naar smacht

maar waar het water ooit lieflijk
naar beneden stroomde
en mijn hart van
grenzeloze vrijheid droomde

lijkt een woeste waterval
te zijn ontstaan
overstromend van emoties
die niemand kan verstaan

niet wetend waar te kijken
niet wetend waar te gaan
waar ik eerst altijd doorging
blijf ik nu niet eens meer staan

loslaten moet nu wel
laat alles maar gebeuren
laat het water overstromen
al het vuil naar buiten sleuren

wie weet wat er kan ontstaan
als alles is verdwenen
ook alle schoonheid op aarde
is ooit uit grijze massa verschenen

hoop blijft altijd leven
in elk onwaarschijnlijke vorm
zelfs als dat gevoel allang
verdolven lijkt door de storm