Ongezekerde klim

Opgehoopte pijn en herinneringen en veel verdriet.
Goed verborgen achter mijn netvlies zodat niemand het ziet.
Jaren maak ik mij klein en verstop ik mijzelf en ditalles in een diep dal.
Legde schuld bij mezelf, onderwaardeerde mezelf en zag mezelf als afval.
De afgelopen maanden heb ik de kracht verzameld om op te staan
En durf ik zelfs de klim naar boven aan.
Een klim buiten de bewandelde paden
geen routeplanner of kaart mijn rugzak volgeladen.
Klim nu ongezekerd op een hoge wand.
Onwetende wat ik tegen zal komen over de rand.
Of ik bovenkom, zal uitglijden of de kracht en moed verlies is moeilijk te zeggen.
Maar ik weet geen andere oplossing als de lat nu zo hoog leggen.
Ik weet dat ik wonden zal openmaken
En gevoelige snaren zal raken.
Wil doorzetten en al me krachten bundelen maar dit gaat niet geheel onbevreest.
Bang om te huilen, tranen te laten spreken die er jaren niet zijn geweest.
Geen mogelijkheid om weg te lopen en een andere route te creeeren
Kan enkel verder klimmen en het accepteren