Kerken om te huilen

We bouwen kerken om te huilen.

We bouwen theaters om te lachen.

We bouwen huizen om te dromen.

We bouwen wegen om te kruisen.

Maar wie heeft ons als kathedraal gebouwd?

Met ogen als glasramen om te bewonderen en te schitteren in een oneindig kleurenpalet.

Met schouders als een altaar om de zwaarste lichamen te dragen.

Met een hart als een kerkorgel om witte en zwarte aanslagen te geven in een roes van thuiskomen, opstaan en ontmoeten.

Is het de priester, de orgelist of het licht achter het kruisbeeld dat onze voeten de kracht geeft het middenpad te bewandelen of zich naar de zijbeuken te begeven?