vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Eigenwijs
Een ezel had zijn kop aan een uitstekende steen gestoten
hij stond ervan te duizelen op zijn vier dunne poten
want hij dacht, ik ben ezel, dus moet het mij lukken
een tweede keer eronderdoor zonder te bukken.
Guido van Geel

Ingezonden door
Geplaatst op
09-04-2019
Over dit gedicht
'Ezeltje strek je', zei de molenaarszoon en rekende een pondje vijgen af.
Geef uw waardering
Op basis van 8 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Dierengedicht Guidovangeel KwatrijnReacties op ‘Eigenwijs’
-
een ezel is zo dom nog niet, zoals je in dit verhaaltje ziet.
rita arends - 12-04-2019 om 13:25