Vader
Zijn stoel staat leeg aan de dis,
hoelang reeds niet geleden.
Nog steeds voel ik dit gemis,
nooit zal ik hem vergeten.
Toen hij heenging verloor ik veel,
hij rust nu onder een marmeren steen.
Voor mij was hij een vriend, een juweel
Nu voel ik me moederziel alleen.
Graag speelde hij met zijn duiven,
nu is het er ook verlaten, stil.
Geen gekir meer , bomen die wuiven,
geen veren meer op hun til.
Mijn zorgeloze jeugd is reeds lang voorbij
En gaat dag na dag vergelen.
Maar zijn liefde draag ik onwisbaar in mij,
De rest zijn nog enkel luchtkastelen.
Yvette Vanavermaete ( Triestesse)
Ingezonden door
Geplaatst op
09-03-2019
Over dit gedicht
In de eenzame uren in ’t hospitaal gaan mijn dierbaren één voor één terug aan mijn oog voorbij. Na al die jaren mis ik hun nog. Ikpraat nog met mijn ouders en zus die ik verloor. misschien vind u me gek, maar het geeft me moed.
Geef uw waardering
Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Herrinnering Vader VerdrietReacties op ‘Vader’
-
'Alleen in mijn gedichten kan ik leven', zei Slauerhoff en bij jou je vader.
guido - 10-03-2019 om 19:05