verloren kind

Vandaag is de dag vergeten op te staan.
Zonder haar kan ik het leven niet meer aan.
Grijze wolken voeren mijn gedachten mee,
ver van hier, ver over zee.
Het water weerspiegeld nu mijn pijn,
hoe kon men zo verraderlijk zijn?
Waarom verloor ik nu mijn kind,
dat ik zo vurig heb bemind.
Ik mis haar ogen, haar gulle lach.
Neen? Ze weet niet hoe ik daar naar smacht.
Mijn hart doet zo ontzettend pijn,
nooit zal ik meer gelukkig zijn.
Kom terug, kom nog eens bij mij,
zo ben ik toch nog even blij.
Yvette Vanavermaete ( Triestesse)