Witte ochtendstilte

door de nacht genomen voel me uitgerust
sneeuw dwarrelt naar beneden
dit had niemand verwacht
de zomer zo vers in
het geheugen

vele sneeuwvlokjes
in een serene stilte
traagheid tot een
witte deken rust
jij de ochtend
wakker kust

ontelbare witte kristallen vlokken
dwarrelend uit de grauwe lucht
niet wetend waar het vallen zal
de eerste sneeuw is gevallen
rek me uit, sta op
diepe zucht

zie door het raam helder stralend wit
ongerept, de aarde toegedekt
die nog in winterslaap
haar krachten spaart

zet mij met beide benen op de grond
genieten van het mooie landschap
was bijna weer het vergeten
hoe mooi het in het
landschap stond