De ondergang

Uit 'het romantisch avondmaal'

Toen de zon de hemel in vuur zette
steeg de nacht vanachter de duinen
vanachter de duinen in het achterland
waar een koperen haan nog even gloeide

liepen zij langs van het schuim de sporen
van een telkens zachtjes komen en komen
hand in hand zij steeds kleiner werden
tot zij slechts nog even stippen waren

en verdwenen in, was het de duisternis
was het de verte van de horizon
was het de nevel die het land op kwam
of waren zij er nooit geweest.

Guido van Geel