De lange mars

Uit 'Het absurdistisch universum'

Zij zagen de gebergten langzaam tanen
zagen steen na steen tot gruis vervallen.
Zij zagen de oceanen langzaam dalen
zagen golf na golf het strand verlaten.

Alleen bewoog de wind restanten
verdreef het stof naar de laagten
in een gang van dagen en van nachten
in een niets van hun ooit geweten

dan het verdriet van altijd voorbij
de weemoed van het verlopen tij
de gelatenheid te luwen in de lij
en de eeuwigheid te liggen zij aan zij.

Guido van Geel