Stilte

Stilte...

Het was maandag avond rond een uur of 10, ik ging slapen. Ik lag in mijn bed en keek uit het raam naar de sterren en de maan.

Er is een stilte, een hele fijne stilte... zo stil was het de hele dag nog niet geweest

Mijn gedachten gingen naar een jongen die zuchtend door de school liep en zei: ik wilde dat ik ergens woonde waar ik niet naar school moet, geen huiswerk en geen toetsen hoef te maken.

Door de stilte in de avond, ging ik nadenken over de uitspraak van de jongen. Zou het leven leuker zijn, als je niet naar school kon? Zou je er echt van genieten als je altijd vakantie had? Dat je nooit huiswerk hoeft te maken, en nooit hoeft te leren voor toetsen?

Mijn gedachten dwaalden af naar de kinderen in oorlogsgebieden of arme landen. Ik zag voor me hoe kinderen op straat lagen te slapen in de kou. Deze kinderen hebben niet eens een (t)huis meer, zijn misschien wel hun familie verloren... Deze kinderen kunnen niet naar school. Ze moeten overdag op zoek naar eten, en als ze een beetje geluk hebben vinden ze iets.

Deze kinderen zie je voetballen met een lekke bal, omdat er geen geld is voor een nieuwe bal.

Deze kinderen moeten kilometers ver lopen om drinkwater te krijgen. En wij? Wij doen de kraan aan en hebben direct stromend water.

Soms denk ik dat we teveel eisen hebben, de een wil mooier zijn dan de ander. Weer een ander wil de meeste volgers hebben. Als je niet in het bezit bent van het nieuwste van het nieuwste nou dan heb je een probleem?!

Ik snap dat niet helemaal. Waarom niet gewoon tevreden zijn met alles wat je hebt en wat er om je heen gebeurt? Dat zou toch veel fijner zijn voor jou, maar ook voor ander?

Zou je echt op straat willen slapen in de kou? Zou het echt fijn zijn om eten te moeten zoeken in plaats van naar school gaan? Zou je echt honger willen leiden?

Ik denk het niet, wees maar tevreden en heel erg dankbaar voor alles!

Er rolt een traan over mijn wang, zachtjes keerde de stilte terug...