Wolken

Soms verbeeld ik mij
Dat de wolken bergen zijn
Met toppen, ruggen, dalen
Waar de zon zijlings op schijnt

Dan beeld ik mij in
Dat we dalen naar de zee
Daar tussen wolkenbergen
Strekt zij zich uit als een kleed

Ach dromen van ver
Door een heimwee naar relief
Naar geborgenheid en rust
Gegeven kleinheidsbesef

Want toppen waaraf
De wereld aan voeten ligt
Doet mijn problemen krimpen
Tot bijna uit het zicht

Als een berg zo groot
Geschapen is door mijn Heer
Hoe groot is Hij dan immers
En Hij helpt mij telkens weer

En daal ik dan af
Naar vallei zonder uitzicht
Dan draag ik in Hem veel vrucht
Met mijn oog op Hem gericht

Soms verbeeld ik mij
Dat de wolken bergen zijn
Met toppen, ruggen, dalen
Waar de zon zijlings op schijnt

Dan verheft het plat
Van het Neerlands landschap zich
Tot verre schone oorden
Als ik ‘t zicht ten hemel richt

Ooit zal ik dalen
Naar waar geen zee meer zal zijn
Of is het liever stijgen
Naar die wereld zonder pijn

Maar ook hier benee
Zonder bergen naar de zee
Is mijn hemelgrote Heer
Ooit zie ’k Hem op wolken weer

Dan zal de zonneschijn
Niet meer zijlings zijn
Hijzelf is dan ons licht
En wij zien zijn aangezicht

Dan geen nood meer tot dromen
Tot verbeelden wat zal komen
Dood, zee, tranen zijn dan niet meer
Nee, heel ons leven is vol van de Heer