ICARUS
ICARUS
(Ode aan P.C. Hooft)
Ik sla mijn vleugels uit
Ontstijg, bevrijd, de aarde
Ontvlucht het wrede lot
Dat mij zo zeer bezwaarde
Laat onder mij het water
Voel hoe de speelse wind
Strijkt langs mijn witte veren
Mij woordeloos bemint
Stijg hoger en steeds hoger
Waar 's werelds zwarigheden
Verdwijnen in de diepte
Van een vergaan verleden
Waar wereldlijk rumoer
In vrijheidsdronken vlucht
Al stijgend word bezworen
Tot slechts een zwak gerucht
Stijg hoger en steeds hoger
Naar 's hemels vergezicht
Verblind door duizend stralen
Van 't gouden zonnelicht
Maar al te hoog gestegen
Slaat plots mijn laatste uur
'k Sterf met verbrande vleugels
Verteerd door goddelijk vuur
Reacties op ‘ICARUS’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!