Krot vol dromen

Nu de sleutels zijn verdeeld.
Alles besproken lijkt te zijn.
Het nergens meer aan scheelt.
Moet ik me losmaken van de pijn.

De deur staat op een kier.
Of zit losjes in het slot.
En ik sta nog steeds hier.
Voor de ingang van het krot.

Het krot waar mijn dromen wonen.
Met ramen tochtend op een kier.
Tijd om het bouwval te verschonen.
En dan opgeruimd weg van hier.

Op het pad knarsen mijn gedachten.
Onder mijn grote zekere stappen.
En hoe we het ook trachtten.
Soms zijn dromen niet te behappen.