Duizend stukken

Tuimelend en zonder wil,
gaan ze naar de grond.
Ze vallen uiteen en dan stil.

Ze steken fel af op het grijs,
de scharlaken rode stukken,
liggend als stil bewijs.

Spetters liefde kleven aan,
de duizend kleine partikels,
liggen langzaam te vergaan.

Ze sterven hun trage dood,
drogend op het kille albast,
maken zijn verdriet zo groot.

Duizend stukken zoals verwacht,
toch gebroken na die ene dag,
niets dat nu zijn pijn verzacht.