Ikea man

Geschreven voor jou; want jij bent, ben ik bang,
Degene die mijn hart kan breken mijn hele leven lang.


Eenzaam lijkt hij helemaal niet,
Terwijl het lijkt of niemand hem daar ziet.
Zittend aan een hoge tafel in het gedruis,
Gaat hij eenvoudig op in het geklets en gesuis.


Nu en dan werpt een dame hem een blik,
Als hij salade eet, zonder smaak en zonder schik.
Hij zit daar speciaal voor haar en smacht.
Onzeker of ze komen zal, zit hij en wacht.

Zo, salade op en weg, nu schrijft hij wat hij voelt.
Wetend dat zij dit nooit lezen zal, noch wat hij bedoelt.
Hij stelt zich voor hoe het zou zijn als zij de trap op kwam.
Hem dan aankijken zou en zijn adem ontnam.


Die gedachte maakt hem blijer dan een kind,
Het gevoel dat je krijgt als je de liefde vindt.
Maar hij weet ook donders goed dat in dit geval.
Zij, zoals ze heeft gezegd, niet hierheen komen zal.


Toch koestert hij dat gevoel met kleine scheve lach,
Omdat ze hem dan wel vergeten kan, hij dat niet meer mag.
Zijn hart staat hem niet langer toe, te doden met zijn hoofd.
Zoals hij zichzelf en haar dan ook hardop heeft beloofd.



Want al lijkt het wachten zonder nut of zin,
Zijn hart gloeit hier zo van op, diep daar binnenin.
Omvat door het stoere harde uiterlijk van de man die hij moet zijn.
Om door het gemis van haar, om te gaan met deze pijn.



Want zijn hart bloedt door de echo van haar stem.
Hoe anders ook na jaren tijd, nog steeds doorsnijdt ze hem.
Vergeefs doet hij wat hij kan, zo goed het hem maar lukt,
Zijn hart in bedwang te houden, nu zij het heeft uitgerukt.


Een half uur gleed ongemerkt voorbij, tik tok.
Maar vandaag gaat zijn strijd niet tegen de klok.
Zijn blik dwaalt langs de gezichten om hem heen,
Hij ziet ze allemaal maar wil er geen.


Hij ziet haar haren, blond gekruld ergens in de zaal,
Bij nader inzien zijn ze het niet helemaal.
Haar ogen vindt hij ook bij willekeurig vrouwelijk schoon,
Maar niet één van die dames, stoot haar nog van haar troon.


Die troon gebouwd zonder haar weten en alleen voor haar,
Diep in zijn ziel, heel geheim, in bijna twintig jaar.
Zelfs als ze nu haar plek niet eisen komt in deze grote zaal,
Wacht hij op haar met die lach en zijn hart als onthaal.


Hij recht zijn rug en rekt zich uit, de tijd schoof weer voorbij,
Maar na die bijna 20 jaar voelt hij zich heerlijk vrij.
Zo vrij als hij zich voelen mocht, drie dagen op haar hand.
Voor ze haar troon voorbij ging en hem heeft ontmand.



Zijn blik dwaalt langs al die mensen, te dik en moe.
Hij wenst ze zachtjes allemaal zijn liefde toe.
Want als zij een stukje droegen van zijn hart.
Voelde hij nog diezelfde smart.



Kinderen komen zeurend voorbij, wille nu naar bed.
Een moeder die er klaar mee is heeft er één in een kar gezet.
De andere twee van moederlief, dartelen voorbij haar blik.
Lachend van dit ondeugd, hebben de grootste schik.



Hij glimlacht beleefd naar haar als ze de belhamels weer vat.
Ze lacht hem dan minachtend toe en is het duidelijk zat.
Zijn laatste half uur gaat in, zijn hartslag is versneld,
Als hij beseft dat binnen deze tijd zijn kansen zijn geteld.



Hij vertrouwd er op haar niet te zien, die waarheid doet hem pijn.
En daarom weigert hij uit volle macht weer diezelfde lafaard te zijn.
Dus blijft hij zitten waar hij zit met 24 minuten spanning in het verschiet,
Zittend, wachtend, kijkend of hij haar lach toch ergens ziet.



Hij denkt met weemoed aan alle kansen die hij had,
Voordat hij verder moest en zij hem weer vergat.
Hij versterkt dit alles en zet zijn muziek weer aan,
Berustend dat het allemaal weer weg zal gaan.



Zijn hart slaat over als iemand dichtbij hem komt staan.
De arme drommel stopt en kijkt hem ongemakkelijk aan.
Het moment is alweer weg voor het werkelijk begon en toch,
Deed hem het denken aan hoe hij steeds naar liefde zocht.



De bitterzoete klanken glijden zijn oren zachtjes binnen.
Nog 15 minuten waarin alles zou kunnen beginnen.
Zijn hoofd neemt het over en zijn hart poogt een sluimering.
Dan wordt alles onderbroken door een warme huivering.



Uit angst bij elke vrouw die op haar lijkt te stralen,
En zichzelf opnieuw keihard onderuit te halen.
Kijkt hij vastberaden naar zijn scherm steeds weer.
In deze laatste drie minuten gaat zijn hart tekeer.



Hij sluit zijn ogen en ook zijn laptop met een zucht.
Het verdriet ontsnapt hem samen met de lucht.
Ze kwam vanavond niet zoals bedacht,
En dat doet hem alles, zoals verwacht.