vorige gedicht
vorige gedicht
Zeeuwmeeuw verloren op zee
Kleur zo groen als aquamarijn
Je schatten zo rijk dat jijzelf
Schat zou mogen heten
In staat duizelingwekkende klappen uit te delen
Vandaag genadig
Zo lijkt
Alleen maar wij zijn passanten
Op jouw rug rijden wij mondjesmaat
Maar temmen zullen we je
Nooit Zo ver van huis lijken dijken overbodig
Kijk wat een rijkdom ik U bied!
Maar wel alleen als het mij uitkomt
Ik sta toe maar wel enkel
zwart én wit bestierd
Grijs ahja. Alleen als middengebied
Zijn wij als monster toch in evenwicht
Reacties op ‘Zeeuwmeeuw verloren op zee’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!