vorige gedicht
vorige gedicht
Nooit meer (1)
Nooit meer samen vechten
Nooit meer samen lachen
Nooit meer samen praten
Helemaal niets meer
Nooit meer samen zijn
Dat doet me zeer
Het doet me echt pijn
Maar jouw leven mocht niet meer
Jij moest gaan
Ik mis je iedere dag weer
Jij liet mij hierin mijn eentje staan
De rest van mijn leven zonder jou
Telkens weer die confrontatie
Waarom moest dat nou
Ik begrijp het niet
Altijd en overal hetzelfde verhaal
Maar de mensen snappen het niet
Dat is waar ik zo van baal
En dat doet me zo'n verdriet
Mensen weten niet wat het is
Ze proberen het te snappen
Maar telkens weer het gemis
Ze willen je alleen op zien knappen
Reacties op ‘Nooit meer (1)’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!