vorige gedicht
vorige gedicht
Verdriet (1)
Zo veel verdriet als ik
Dat heeft niemand
Ik laat het niemand zien
Als ik alleen ben dan komen de tranen
Ik kan er niet meer tegen
Hoe mensen mij behandelen
En thuis de enige plek waar ik kan
Huilen is op mijn kamer
Niemand weet hiervan
Behalve een paar personen
Me vrienden waar ik alles mee kan delen
Die ik vertrouw alleen die weten het
Reacties op ‘Verdriet (1)’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!