vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Eeuwige plastic glimlach.
Als je met ziet met een lach,
als ik blij & onbezorgd doe,
als het lijkt dat ik geniet,
gelukkig ben…
Dan is het licht,
zodat iedereen mij ziet.
Maar in het donker,
waar niemand mij hoort of ziet,
rolt er onzichtbaar een traan over mijn wang.
Een traan van verdriet,
alles wat ik verberg,
komt eruit.
Elke traan staat voor pijn,
de pijn die onzichtbaar is.
Opgekropt in mijn hart,
totdat het donker is,
dan ontglipt de eerste traan.
De pijn baant zich een weg naar buiten.
De tranen blijven rollen,
totdat ik slaap & ik opsta,
dan is het licht,
ben ik op de wereld,
loop ik weer rond,
met mijn eeuwige plastic glimlach.
Reacties op ‘Eeuwige plastic glimlach.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!