Wat als...

Sta ik voor de spiegel, leuk gekleed, make-up correct, haar goed in model.
Het is zo goed, je bent perfect, is wat ik mijzelf nog maar eens vertel.
Ga ik naar buiten, het seizoen, dit gevoel, laat het weer mij leiden vandaag.
Ik neem de trein, bestemming onbekend, nadenkend over een nog komende vraag.

Kijk ik om heen hier in de trein en zie verschil, zelfs enorm veel.
Een machinist, een moeder met kind en een oude dame,
och, wat kijkt ze scheel.
Een Chinees twee meter lang,
een Fransman en een Drenth beiden zwart als roet.
Een klein meisje, helemaal alleen,
een bejaarde zo dement, vergeten wat hij moet.
Een skater met zijn broek gezakt tot aan de zolen van zijn schoen,
Een junk out van de meng, die niet weet hoe gek hij moet doen.
De sjieke dame, die zo moet reizen omdat het lot haar hier toe bracht,
Vol afgunst kijkend naar de zwerver, die in deze trein sliep afgelopen nacht.
Een gezin, papa, mama, 5 kinders, rijkdom, wat een prachtig bezit.
Een man zielsalleen, hopend, wachtend op ook z'n avontuurlijke rit.
Die vrouw daarachter, overgewicht, ze neemt plek in, minstens voor twee,
De conducteur die naar haar grapt; "ticket van uw buurvrouw toevallig ook mee?".
Een groepje jongens, hangend, luidruchtig, die dapper in de benen gaan.
Niet voor de zwangere dame, maar om het sulletje daar in de hoek onderuit te slaan.

Als we nou geen mening zouden geven omdat een verschil in soort niet bestaat?
Zou er dan niemand meer verdrietig zijn, wanneer het wordt aangestaard?
Wat als kritiek niet bestond, maar alles slechts positief kan worden beschreven?
Wie waren we dan geweest, wat hadden we het gedaan, hoe zouden we het beleven?