vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
flanders fields
in Vlaamse velden bloeien de papavers
rood oplichtend tussen kadavers
van vermorzeld jong leven
tot lof en eer van generaals
de verdronken natte klei zuigt hun voeten vast
zoals de spoken in een nachtmerrie
terwijl de schrapnels over hun hoofden
zoeken naar vers vlees
beschavingsfacade verdwenen
het menselijk beest ontwaakt
vermorzelt met geweld
zoals IS de geschiedenis herhaalt
telkens opnieuw komt het oerinstinct naar boven met of zonder god te loven tot meerdere eer en glorie van de pretentieuse mens
Vrede blijft een vrome wens
Reacties op ‘flanders fields’
-
'Wij zijn geen dode dieren', zei het lijk in de modder en draaide zich om.
guido - 02-08-2017 om 19:29