vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Onmacht
Ik lig te woelen
in achtergebleven kruimels in mijn bed,
wachtend op zoete dromen
die maar niet willen komen,
opgeslorpt door dagelijkse beslommeringen
die niet zouden mogen zijn,
want pietluttigheden vergeleken
bij de eeuwige onmacht van de wereld
in haar strijd tegen onderlinge
haat en nijd door alle tijden heen,
gespeend van alle menselijkheid;
Moeder aarde
kan haar kinderen niet de baas,
Kain en Abel exponentiëel
04 2016 rdckx
Reacties op ‘Onmacht’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!