Verdriet vanbinnen

Mijn hart voelt zo vol,
Van wanhoop en verdriet.
Wat ik dagelijks voel,
en wat je dagelijks ziet.

Ik wil zo graag ademen,
een adem teug zonder pijn.
Pijn van het leven,
Hopelijk duurt het maar even.

Ik wil zo graag vrij zijn,
vrij van zorgen.
vrij van pijn,
vrij van de kettingen om mij heen.

Ik ga steeds verder,
maar raak steeds verder de weg kwijt.
Ik zou willen rennen en schreeuwen,
tot ik geen stem meer over heb.

Tot mijn adem stokt,
en een moment van vrijheid ervaar.
En weer de weg terug vind,
een weg terug naar een fijn leven.

Ik wil zo graag praten,
maar mijn woorden lijken te stokken.
Het lijkt wel of ze geen vorm kunnen krijgen,
om ze duidelijk uit te kunnen spreken.

Ik ben stil,
zo verdomde stil.
Weet vaak niet wat te zeggen,
niet wetend of het goed of fout is.

Ik wil slapen,
dagen lang.
Alleen maar slapen en rusten,
dromen van mijn eigen wereld.

Ik wil hopen,
ik wil zo verdomde graag hopen.
Dat het allemaal weer goed komt,
maar ik geloof het niet.

Ik sluit mijn ogen,
en mijn tranen vallen.
en ik ga slapen,
dromen van mijn wereld die veilig is.

Dus laat me maar even,
ik wil gewoon vrijheid.
Van de kettingen die me gevangen houden,
die me behouden van wat ik wil.