Februari Wind

Februari Wind

Jouw ogen zijn gesloten

Na een strijd

Een laatste kus gegeven

Aan elk touw gespannen

Volgt er een eind



Lieve vader, ik huil ….

Jij was als een vriend

Zonder veel woorden werd er veel gezegd

Al had je zichtbaar verdriet



Oh lieve vader, ik huil engeltjes

Ik had je nu nog zo graag een keertje willen zien

Waarom, waarom… oh waarom

Vindt afscheid altijd haar weg …..



Soms sneeuwt het regenbogen in mijn hart

Als ik stil in gedachten over jouw wang strijk

Soms wou ik dat aan ieders levenswandel

Nooit een slotzin kwam

Dan valt er nimmer dit pijnlijke afscheid



De Lente staat vandaag voor ‘t begin

De ooi, haar man en hun jonge kind

Spelen zorgeloos nu vader en moedertje

In de nog strenge Februari wind



Tijdens de Lentetijd denk ik aan mijn vaders pijn

De traan die zo diep verscholen voor ons lag

Hij was zo sterk maar was oh zo bang voor ‘Malle Jan’

Die geruisloos om het hoekje keek

‘Jan’ met het papiertje over het naderende eind in zijn hand …

Niemand kon zo hartelijk lachen zoals mijn vader dat kon



Soms sneeuwt het regenbogen in mijn hartje

Als ik stilletjes in gedachten over jouw wang strijk

Soms wens ik dat aan ieders levenswandel

Nooit een slotzin komen zal

Dan kwam er nimmer dit pijnlijke afscheid



Ik droom vaak over het licht

Daar ben ik ook geweest

Ik weet dat je daar gelukkig bent

En weet ik dat de liefde ....

Nooit een einde aan het touw vindt



___ //___

© Dit persoonlijke gedicht is geschreven voor mijn vader A. Oppelaar. Persoonlijke woorden geschreven door Madeleine Oppelaar. Soms heb je van die dagen, tijdens mooie schrijfsessie dagen, dat dit mag voorbij komen. Ik ben er ook blij mee. Jarenlang al dit willen doen, maar het hartje stond hier nog niet open en gereed voor. Nu wel. Datum 25-02-2017. Time close 19:03 uur. Gelieve niet kopiëren zonder een schriftelijke goedkeuren. Dank! Met een warme groet, Madeleine Oppelaar.