zes(zeven)tien

ik, een meisje van nog maar zestien,
ben bang om te zien,
wat misschien,
het komende jaar weer niet zal brengen.

bang voor de toekomst,
onderdrukt door de tijd,
wacht ik nog,
op de heerlijkheid.

Heerlijkheid waarvan niet zeker is,
of die zal komen,
maar die ik mis,
zelfs in mijn dromen.

"Bang zijn is laf" zei het bewustzijn,
maar onbevreesd daarentegen,
met zijn eindeloze wegen,
zou simpelweg stom zijn.

Zonder doel geen leven,
zonder zin geen bestaan,
gekozen moet worden,
een weg om te gaan.