vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Bij Jan Garbarek
Uit, ‘Het romantisch avondmaal’
De sneeuw rust over de landen
zonder een spoor van iets of iemand
dan van de trein die in de verte komt.
De sneeuw draagt op de takken
onder waar de naalden liggen in de kommen
van de bomen waarrond de lasten kraakten.
De sneeuw laat alles zwart te zijn
waar de kristallen niet komen konden
in het dalen uit het overwegende wolkendek.
Als de sneeuw plots in waaiers kolkt
uit de diep verborgen stalen sporen
waarop de trein voortijlt en verdwenen is.
Guido van Geel
Ingezonden door
Geplaatst op
02-01-2017
Over dit gedicht
‘Toen was geluk nog heel gewoon’, zei de oude man en bibberde toen van de kou.
Geef uw waardering
Op basis van 9 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Guidovangeel Jangarbarek Lubomyrmelnyk MaxrichterReacties op ‘Bij Jan Garbarek’
-
Sneeuw en trein: kedeng kedeng de vertraging tegemoet. Wel een fraai vers.
Verwijderde gebruiker - 07-01-2017 om 16:32