De wintermaanden

Wintermaanden, de donkere dagen,
nog zwaarder te dragen,
de lasten op mijn schouders.

Geen liefde, geen kinderen,
geen vreugde, geen hoop.
De gedachten gaan weer verder dan het verlangen naar dood.

Mijn huis is verlicht, met Kerst en met kaarsen,
maar geen briesje in mijn hart om de pijn weg te blazen.

Geen vrienden, geen familie,
als de pijn heerst is niets echt.
Overheersend in mijn hoofd,
altijd een verloren gevecht.

Ik zou willen dat ik het kon uitschreeuwen,
zodat men zou begrijpen wat ik niet zeggen kan.
Wat ik niet kan laten zien maar wel voel,
en mij zou helpen dan.

Maar mijn stem gaat op in de stilte,
in de stilte voor de storm.
En ik kan alleen maar hopen,
dat ik die wintermaanden doorkom.