Daar

'Uit, 'Het absurdistisch universum'

liepen zij naar waar de aarde boog
grote wolken kropen langs de horizon
nooit voelden zij meer het verlaten zijn
van alles dat om hen steeds bewoog

daar liepen zij in de onverschilligheid
op de bodem van de oceaan van gas
nooit ervoeren zij meer hun nietig zijn
en hun troost alleen te zijn bij elkaar

in die leegte sliepen zij die hen bedekte
met geluiden om hen heen en het zuchten
van de nachtwind die hen verkilde
en nader kroop als een koude slak.

Guido van Geel