Alleen opgesloten
Je hoeft je excuses niet aan te bieden
schuif de schuld in mijn dwaas hoofd.
We boetseren harten van magma
en verontschuldigen ons wanneer we ons eenzaam voelen.
We zijn geen vrienden meer
al mis ik hoe je me opfleurde
je verplaatst me in de via zone
praat met me wanneer het noodzakelijk is
(zelf dat soms niet)
Dat liever mijn oren zich met
wasknijpers toeknepen
voor ik die versteende woorden van je
opsloeg in de zwarte kamers van mijn
vereenzaamde ziel.
Ik wil me opsluiten
in een kamer
in een kamer
en in die kamer een kamer
niemand merkt op dat ik er niet ben
ik zal schrik hebben van mijn eigen silhouet
ook zij wil me niet hebben.
Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
20-11-2016
Over dit gedicht
Geen enkele vriend heeft weet van het verdriet dat mijn hart verteert, van het geheim dat er begraven ligt, diep en voor altijd aangemeerd
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid RuzieReacties op ‘Alleen opgesloten’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!