het Hooge Land

het hoge open land
waar de wind nog vrij kan blazen
het koren knikken doet
waar de storm de halmen teistert
geknakt gebogen aan elkaar gepleisterd
morgendauw de dorsten lest
bescheiden aan één druppel genoeg
avondlucht sust er de liguster in slaap
in de tomeloze stilte van de nacht
stil
geen menselijk geluid verstoort de hemel
geen motoren bronken over ’t land
onafzienbare zwermen sterren
ogen in de duisternis
het hoge open land
waar t' donker nog echt duuster is