vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Omsloten tuin
Hij zat er liever alleen
geen geruis van bellen
of gelach van edelen
hij hoorde het liefst
het gezoem van bijen
die de bloembladeren kusten
met hun zwartgele lippen.
Al zat hij in een omsloten tuin
hij zat niet gevangen
hij kon zichzelf niet gevangen voelen
in de natuur.
De vrijheid was daar groot
en de kunst was er nog dubbel.
De tulpen omhelsden elkaar
op het moment dat de
zon onderging in de verte
hij schilderde op het gras
het groen landschap
en toen de deuren van de tuin
zich voor eeuwig sloten
wist hij dat hij voorgoed
veilig was.
Reacties op ‘Omsloten tuin’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!