De Bergrede

Op de akkers van de dag van gisteren
woekeren de avonden als vanouds
over de ongerijmdheden van de visser
die nooit geweten heeft hoe te ploegen.

Noch slaat de grote klok in de toren
het uur dat de vissen vermenigvuldigen
noch heeft het kind het vermogen
tot overleven om op het brood te wachten

noch rijst uit de geduide wartaal
een metafoor voor de verstopte zandloper
noch stokt de tijd die naast hem gaten prikt
in het natte strand waar de vis verrot.

Guido van Geel