Wat de liefde niet meer was

Ik wachtte op de wintertijd
wanneer je me beloofde
dat je mijn gedichten ging lezen
terwijl je groene thee dronk
maar dat heb je nooit gedaan...
Je was me vergeten in de winter
voorgaande
je verliet me in de herfst...

Ik wachtte op de geluksgolf
die elk moment om me heen zou stromen
maar die kwam ook nooit
de zee van mijn leven was stil
en de schelpen waren precies
broodkruimels tussen kastelen.

Je hebt het niet toegelaten
dat we een liefdesjaar hadden
de laatste twee maanden werden je te veel
en ik sleurde mezelf op mijn knieën
ze waren net geschuurde houtplanken
je liet me zitten.

De regen verstopte zich ook in zijn wateren
ik wou dat we kusten onder pijpenstelen
het regende nooit na mijn verlangen
en je lippen waren niet meer van mij
mijn vroege geliefde.

En of de spijt ons zal afknagen
laat ze deze afknagen
het verdriet verdoemde ons tegen de liefde
met de hoop dat we nog sterk bleven.