Brugge

In de beschonken nevels van de trappist
dansten de gevels in hun vervlogen eeuwen
voor mijn ogen in een stilte van de avond
die maar heel langzaam aan het vallen was.

Ik liep en alleen door de straten en keek
keek nooit zag ik zo door de verleden tijd
waar het Zwin aan geen verzanden dacht
nooit hoorde ik zo de stemmen die daar riepen.

Het nachtelijke land naast het kanaal
ruiste zacht in de populieren in de rijen
die mij naar het kleine Damme brachten
waar ik mijn fiets binnen zetten mocht.

Guido van Geel