Een van de zeven plagen

Lidewij had boze dromen
ze vroeg zich af of het ooit goed zal komen
ze droomde dan oh wat was ze bang
in die dromen zag ze vage schimmen
ze viel dan de afgrond in en daarbinnen
zag ze wat er s'nachts gebeurde
er begon nu ook bij haar wat te dagen
het begon met kleine vragen
in die droom zagen de zagen
ze zagen door met moeilijke vragen
Lidewij stond nu stil bij de vraag
ze kon wel roepen ze kon wel schreeuwen
het was geen remedie of tragedie
vreemd genoeg was het een van de zeven plagen
dol van vreugde verdriet van spijt
draaide het om dat ene ding
ze vond zichzelf een stommeling
waarom dacht ik daar niet eerder aan
als ik dit kan doorstaan
kan ik de halve wereld aan
de andere helft
de andere helft barst uit in tranen
ze staan mij bij in mijn wanen