In Doodsgevaar

Wij zijn door dood en vrees
verdreven, van land naar land gegaan.
Het zwerven zijn wij moe geworden
het vergleed ons leven, als loperzand
waarin de laatste korrels vielen.
Wij rustten hier en naast elkaar
waar plots de witte Jager rees
hij bracht ons zijn doodsgebaar

Twee woorden liet hij ons resten
in die koude eindigheid.
Reeds verbleekten onze handen
vervlogen was ons de tijd
wat mocht ons nu nog troosten
hier waar alle hoop verliep
stamelden slechts onze lippen:
‘Ach … mededogen’.

Guido van Geel