niet goed genoeg

Elke dag opnieuw,
bekruipt me dat gevoel.
Niet goed genoeg te zijn,
en ben ik erg onzeker.

Kan ik openlijk praten of niet,
mijn stem laten klinken.
Wat ik al zo wens,
en me zo erg naar verlang.

Kan ook ik ooit in de spiegel kijken,
en zien wie ik ben.
Want wat ik nu zie,
zijn allemaal rollen die ik heb gespeeld.


Mijn handen trillen,
van angst en verlangen.
Van wie ik weer opnieuw kan spelen,
en welk masker ik weer kan maken.

Mijn hart gaat als razende,
geen idee wat te doen.
Elke keer als ik weer iemand speel,
lijkt het net of er een deel van mijn afbreekt.

Elk deel van mijn ziel,
sterft beetje bij beetje.
Ik zie iedereen om mij heen ademen,
waarom is het dan net of ik stik.

De tranen die vallen,
op de vloer en vergaan.
Mijn ziel lijkt wel in vele delen te zijn gescheurd,
wat niet meer te helen is.

Ik sluit mijn ogen,
adem diep in en uit.
hou op met huilen,
en kijk recht vooruit.

Ook al houd mijn gevoel mij tegen,
en is de zon koud.
Hopend op een dag,
dat ik weet wie ik ben