jouw verdriet

Ongeloof, toen het eerste bericht bij mij binnen kwam;
het was jij, die jezelf het leven ontnam.
Onwerkelijk, dat was mijn eerste gedachte,
het was immers jij die altijd straalde en lachte.
Onmacht, dat jou, maar ook ons allen dit overkomt,
dat jij zo verdrietig en eenzaam in het leven stond.
Onbegrip, nee! dat dan weer echt niet,
spijt, dat het kwaad al is geschied.
Ik had er graag voor jou willen zijn,
een luisterend oor, voor het verzachten van je pijn.
Een maatje, een vriendje, een steun en toeverlaat,
een schouder, een knuffel, waardoor je het leven minder had gahaat.
Hoop ik zo dat jij je rust nu vinden kan,
want als een het verdient, ben jij dat man!!