Tandpasta lach

Eens was je een mens
Zo heel gewoon
Net als ieder
Ander persoon

Met het verstrijken
Van de tijd
Kreeg je een andere
‘Identiteit ‘

Steeds meer
Van wat ik zag
Was telkens weer
Die tandpasta lach

En die verdween niet
Maar werd groot
Zo dat hij jouw zijn
Geheel omsloot

Nu is dat hetgene
Wat is gebleven
Maar vragen blijven
Bij mij leven

Want waar en wie
Ben jij nou eigenlijk
En voel je iets
Behalve ‘fake geluk’

Wie zit er achter
Het tandpasta gedoe
Maakt het je zelf
Ook niet ontzettend moe

Ik zou je willen zien
Gewoon wie je bent
Want die lach is mij
Inmiddels onbekend