Een taal voor hen die luisteren

Van serenades tot ballades,
vingers op de toetsen of aan de snaren.
later handen in de haren,
bij beoefenen van de fluit.
Maar hij of zij die luistert,
die het laat trekken in de huid,

Zal de taal begrijpen,
Anderen zullen nooit,
Tot het vak toe rijpen,
een kans die voor de geen die luistert,
die zo ligt voor het grijpen.

tranen met tuiten met bakken uit de hemel,
door het doordringende gevoel van de tonen,
die soms laten vrezen als een donderslag,
en weer worden verlicht even later door de bijbehorende bliksemflits.

rillingen over mijn armen,
als bewijs van geluk.
het geluk dat getroffen heb,
dat ik luisteren kan.
de toetsen kan raken in een melodie.
ik kan mysterieuze tekens ontcijferen en spreken.

Dat is de taal voor hen die luisteren.