vorige gedicht
vorige gedicht
De hel die antidepressiva heet
Ik zweef door mijn gedachten,
als een vogel in het rond.
Maar dan houd iets mij tegen,
Het is een soort plafond.
Mijn gevoel ligt daar achter,
ik kan er niet bij voor een deel.
Het gaat door een selectieve zeef,
als je het zo noemen wil.
Mij gevoelens worden vlak,
Ze willen dat ik bedaar.
Zoek het zelf maar uit,
schreeuw ik bij elkaar.
Misschien is het mijn redding,
of wordt het mijn ondergang.
Voor nu ben ik blij dat ik leef,
Al maakt dat mij wel een beetje bang...
Ingezonden door
Geplaatst op
12-04-2016
Geef uw waardering
Op basis van 1 stemmen krijgt dit gedicht 1 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Antidepressiva Medicatie Onmacht RusteloosheidReacties op ‘De hel die antidepressiva heet’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!