aardbeving

aardbeving

het bed dat wij deelden
in de kamer
in het huis
in de stad
jij
weg
alles weg

ineens ziet mijn wereld er anders uit

maar ik vind je
daar lig je dan
mijn lusteloos lief
met je handen van steen
nutteloos mooie ogen
de wenkbrauwen hoog
starend naar leegte
verbazende schoonheid
bevestigt je wonden
je verwrongen been
het lippenrood op je hoofd

om je heen de geur
die ons wacht
je vond nog mijn hand
voordat je hem losliet
voor de veren van je vleugels
waarmee je opsteeg
ik zag je gaan
we zwaaiden naar elkaar

weer ziet mijn wereld er anders uit

al het andere leek voor even kleiner dan jij
het beton tegen je slaap
trok ik weg
nog een steen
en nog een
tot ik de kinderhand voelde
die mijn duim vastgreep
saamgeprest maar heel
kreeg ik haar vrijgeworsteld
uit de betonnen baarmoeder
van de welvaart
het was een meisje
steenbestoft maar het huilde niet
het matte bruin van haar ogen
schroeide mijn ziel
maakte met mijn tong
haar lippen nat
ze keek naar me
zoals er nog nooit naar mij gekeken was
en nam haar mee

en weer ziet mijn wereld er anders uit