Het gezonde leven

In een heel ver en lekker warm land
lagen krokodillen als toeristen op het strand
niks te doen en keken soms met een lodderoog
naar wat er in het water voor hun neus bewoog
Ze wisten het niet, maar wat zij daar zagen
was het begin van de grootste jojo-actie
uit de geschiedenis van dat land in die dagen
Althans zo werd vernomen door de redactie.
Daarom hier haar verslag dat U kunt gaan lezen
waarin op het gevaar van jojo-en wordt gewezen

Een nijlpaard met een zeer onregelmatig gebit
stond te gapen als een puber om half zeven
waarin na tien keer roepen nog geen leven zit
terwijl hij die dag toch iets heel nieuws ging beleven
en hij niet in zijn eentje zo maar alleen
maar ook al die obesitassen om hem heen
want wat was er besloten van overheidswegen
ze moesten afslanken en meer bewegen
voorbij het snacken en het koelkast snaaien
en ‘s morgens kans om nog eens om te draaien
vanaf nu uit de veren en hop, hop, op de hoeven
om het nieuwe leven meedogenloos te beproeven
Zo besloten en zo gedaan zag je ze gaan
in gestrekte draf naar de frisse sintelbaan
om daar drie keer vierhonderd meter rond te rennen
een goed begin om ze op te warmen
en dan om ze er aan te leren wennen
meteen honderdvijftig meter op de hurken hoppen
en tenslotte tien minuten zwaaien met de armen
dan looppas terug zonder puffen of te stoppen
naar het gezonde ecologische ochtendmaal
met geen witte brood onder roomboter en vette worst
met geen zoete sappen of suiker in de koffie voor de dorst
maar sla, komkommer en een sneetje schraal
ook heel de rest van die magere dagen
was het lekker naar hartenlust houtjes knagen
Wekenlang duurde zo deze afslankkuur
en de resultaten zag je dan ook op den duur
Waar het voorheen bol stond van de dikke ruggen
bibberde nu een kudde hongeractie rond
Al waren ze slank, kwiek en van de vluggen
te lang in bad was voor hen wel fris maar niet gezond
En op het strand lagen nog steeds de krokodillen
te niksen en van tijd tot tijd te gapen naar hun aard
en dan zagen ze knipogend die nijljoggers rillen
zo mager, nog geen tussendoortje waard.
En ook de andere dieren wisten niet wat ze zagen
een kudde rimpelende vellen over been
waaruit alleen het gerammel klonk van magen
toen keek dat eerste nijlpaard om zich heen
en riep: ‘Magere Anorexianen jullie kunnen me wat’
‘Ik heb een grote bek en die ga ik gebruiken’.
Binnen de kortste keren was hij weer rond als een vat
en hij niet alleen, overal jojode weer gevulde buiken.

Guido van Geel