vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Oever
De aanzet tot het niet-zijn. Straks
geen kleren meer als men meereist
met de sterren boven het ijs de over-
zijde tegemoet, de allerverste winter in
waarin men aanlegt naast een veld
van sneeuw. Het helder wordend
licht dat invliegt, dat men spelt,
onafgebroken lezend in de palm
van zijn hand. Men verstaat wat wij
wilden toen nog geen ruis van overkant
de schelp streelde, het woord niet ving
dat zong: Oever! Aankomst! Weelde!
Gedicht van
Geplaatst op
18-02-2016
Geef uw waardering
Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
OeverReacties op ‘Oever’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!